Terugblik op de uitwisseling met China 

Het is u vast niet ontgaan: afgelopen maart bezocht een groep van 15 Chinese leerlingen en twee begeleiders De Ring van Putten. De leerlingen logeerden bij leerlingen van onze school.

Begin november brachten onze vijftien leerlingen het tegenbezoek aan de school in Huai An. Evelien Brouwer, Bart de Ruiter, Kathy de Waard (lerares Chinees van De Ring) en ik begeleidden de groep. Voor mij persoonlijk was het de eerste keer in vele jaren dat ik weer eens met leerlingen mee ging naar het buitenland. Ik kan u verzekeren: het was een geweldige ervaring.

De school ontving ons grandioos, zij had een mooi programma in elkaar gezet. Het gemak waarmee onze leerlingen zich in dat programma voegden, verraste me af en toe. Natuurlijk deden zij voluit mee aan de debatten, natuurlijk gingen ze op het podium staan om voor 400 of 500 Chinese leerlingen een lied te zingen, en natuurlijk deden zij vol enthousiasme mee aan het halfuur gymnastiek dat elke ochtend voor alle leerlingen tegelijk wordt gehouden.

Ook de Chinese ouders haalden alles uit de kast om het onze leerlingen naar de zin te maken. Dat die tegelijkertijd van de ene in de andere verbazing rolden, hoorde er vanzelfsprekend bij. Zoals de Chinese leerlingen in maart vol verbazing naar onze erwtensoep staarden, raakten onze leerlingen niet uitgepraat  over het Chinese eten. Maar als je dan ’s avonds van een van een van de leerlingen een appje krijgt met als tekst “dit is kindermishandeling, ik krijg een levende garnaal voorgezet”, moet je toch vooral lachen. China is anders dan Nederland, de Chinezen zijn anders dan wij. Een paar leerlingen zeiden op de terugweg: “Ja, we zijn anders, maar toch zijn de overeenkomsten veel groter”. Toen ik dat hoorde, wist ik dat de uitwisseling geslaagd was.

Dat laatste konden we ook uit iets anders afleiden. Vrijwel al onze leerlingen, de Chinese leerlingen en hun ouders hadden bij het afscheid voor de school de tranen in de ogen staan. Het afscheid viel ook de Chinese schoolleiding en onszelf zwaar. De Chinese school en wij hebben elkaar duidelijk gevonden, we liggen elkaar.

Op Schiphol wachtte een grote groep ouders, broers, zussen en andere direct betrokken ons op. Met spandoek, ballonnen en een toespraak en cadeautjes  voor de leiding, bij wijze van bedankje voor de begeleiding van een mooie reis. Ik meende uit de grond van mijn hart wat ik daarop zei: “Wij hebben gewoon ons werk gedaan, maar vinden het meer dan fijn dat de reis op zoveel waardering kon rekenen. We weten nu zeker dat die is geslaagd. En: het was ook een feestje deze vijftien leerlingen te mogen begeleiden. Want het zijn natuurlijk wel geweldige kinderen”.

Dat de ouders en de achterban van dag tot dag en zelfs van uur tot uur meeleefden, wisten we al. Bart de Ruiter had een groepsapp voor de ouders aangemaakt. Daar passeerden soms honderden appjes per dag. Dat had een onverwacht neveneffect: een soort groepsbinding tussen de ouders onderling, die bij de aankomst op Schiphol goed te merken was. De blogs van Bart de Ruiter, gretig afgenomen door honderden volgers, versterkten dat effect nog eens.

En zo zijn wij weer inmiddels weer gewend aan ons dagelijkse schoolritme. Geleidelijk aan slapen wij weer normaal en kunnen we ons over onze moeheid heen zetten. Twee meisjes van de groep bevestigden me wat ik al vermoedde: de waardering voor de kookkunsten van hun eigen moeder is groter dan ooit.

Wijzelf hebben de vijftien leerlingen voor de volgende uitwisseling alweer geselecteerd. Want: in maart komt de volgende groep Chinese leerlingen naar ons toe, en volgend jaar november gaan onze eigen vijftien leerlingen op hun beurt naar China. Ik verwacht dat ook zij dan zullen zeggen: “Meneer, het was fantastisch, dit vergeet ik mijn hele leven niet meer!”

(Ron Bosman, rector)

De blog van Bart de Ruiter over deze uitwisseling is hier te lezen.