Meestal is het op de eerste dag de vraag of er wel genoeg water in de rivier staat om te kanoën. En meestal is dat wel het geval ook al schuren we dan nog wel eens met onze zitvlakken over de keien. Maar vandaag hadden we een nieuwe ervaring, er stond te véél water in de rivier. Het werd meteen spannend, onze eigen ‘risky river’.
Gelukkig was er wel een goed alternatief, we werden in rafts gehesen, klinkt toch beter dan rubberbootjes, en we gingen alsnog de rivier af. Het had ook wel zo zijn charme, met 10 man per boot, oh pardon, 10 personen per boot, we hebben een gender-neutrale reis, was het racen naar de finish.

Na afloop bekroop ons wel het gevoel dat we ook wel met de kano’s de rivier hadden kunnen zakken maar volgens de instructeurs was het toch echt de juiste keuze geweest. Nou ja, vooruit dan maar.

Na het raften was het de gebruikelijk gps-tocht, dit keer verdwaalde er niemand, zelfs de groep van de heer Erkelens niet en zo konden we als snel de huisjes in. Al met al weer een geslaagde dag, morgen de hele dag mountainbiken, we kijken er al weer verlangend naar uit. Als het morgen hetzelfde weer als vandaag wordt, hebben we vast en zeker weer een fantastische dag.

Foto’s komen  hier.

De schrijver van dit stukje zat bij het mountainbiken in de ‘gemiddeld goede groep’. Dat betekent dat we wel de steile hellingen en paadjes nemen maar dat we dat met een iets lagere snelheid doen dan de betere groep. Dat het dan toch niet meevalt blijkt uit een aantal uitspraken die te horen waren tijdens het beklimmen van de modderige paden. De woorden die niet voor publicatie geschikt zijn, zijn vervangen door drie sterretjes.

“Hoe lang gaat die *** berg nog zo *** steil omhoog? Die *** docenten zijn echt *** met hun *** reis. Wat een ***modder, daar kan die ***fiets toch niet door! Wat een*** en *** met hun *** *** *** !!”

Nou ja, u begrijpt het wel, het was knap zwaar, er staan wat  nieuwe foto’s in de map. Het zijn foto’s van de leerlingen die met hun fiets door de rivier racen, het bruggetje dat ze ook hadden kunnen nemen mocht tot grote ontsteltenis niet gebruikt worden.

Het was een heftige dag maar iedereen heeft uiteindelijk genoten.

Dag drie staat in de regel voor het verleggen van de grenzen in de steengroeve van Aywaille. Onze ‘klimdag’ bestaat uit 3 onderdelen, te weten: klimmen tegen de steiel rotswand, abseilen en natuurlijk het hoogtepunt(!), de Klettersteig.

Wat opvalt is dat iedereen, ook de leerlingen met flinke hoogtevrees, toch op zijn minst een goede poging doen om de Klettersteig of een van de andere te overwinnen, in zo’n 95 procent van de gevallen lukt het ook. Zo lukte het Elisabeth om de 52 meter hoge Klettersteig te bedwingen, ook al werd het haar soms wat te veel. Maar wat was ze trots dat ze niet alleen omhoog was geklommen maar ook nog eens op grote hoogte naar de overkant was getokkeld.

Maar ook de docenten verlegden hun grenzen, zo was er 1 personeelslid dat het eindelijk aandurfde om te abseilen onder het uitroepen dat het allemaal erger was dan een bevalling. Maar ach, dat riep ze ook bij een achtbaan in Walibi, waarschijnlijk stelde die bevalling gewoon niets voor.

Vanavond sluiten we de dag af met een kampvuur, de Marshmellows liggen al klaar.

Foto’s uploaden lukt niet heel goed maar we blijven het proberen, als we vrijdag thuis zijn, zetten we alle foto’s online, bereikbaar via de link van de eerste dag.